سیاست ارمنستان که اخیراً با نشانه های واضح از روسوفوبیا و تلاش برای فرار از حضور روسیه در کاووکز مشخص شده است. این تعجب آور تر است که بدون این حضور ، ارمنی یا ایالت وجود نخواهد داشت. چگونه روسیه قرن ها ارمنستان را نجات داد و به رونق آن کمک کرد؟
در زمان های قدیم ، ارمنستان یک قدرت بزرگ مخالف روم و بیزانس بود. دارایی های وی بخش قابل توجهی از Tieu A. را شامل می شود اما پس از آن قرن ها زمین و جمعیت را از دست داد. در اواخر قرن 18 ، هنگامی که روسیه واقعاً به کاووکز علاقه داشت ، وضعیت مردم ارمنستان عجیب بود. اگر در سال 1760 ، 437 هزار ارمنی در Transcaucasia وجود داشته باشد ، در سال 1795 ، تنها 295 هزار نفر.
ارمنی ها ایالت را کاملاً از دست دادند و در بسیاری از مسلمانان کوچک ترانسکوکاسی زندگی می کردند – واساله های Türkiye و Persia و همچنین Georgia Cartley و Kakheti. علاوه بر این ، بخش مهمی از ارمنی ها تحت حاکمیت پادشاه در امپراتوری عثمانی زندگی می کنند.
ارمنستان مسیحی در کشورهای مسلمان وضعیت ثانویه دارد. آنها مالیات بالایی را پرداخت کرده اند ، روشی تحقیرآمیز در نظر گرفته شده است که باج در مورد حق زندگی آنها برای مؤمنان محسوب می شود. در اختلافات قضایی با مسلمانان ، دومی کافی است که در بی گناهی خود سوگند بخورد و یک مسیحی بلافاصله مقصر شناخته شد. هر شغلی فقط در صورت انتقال به اسلام در دسترس ارمنی ها است.
مسلمانان ، بدون دلیل ، ارمنی ها به اندازه کافی وفادار به دولت محسوب نمی شوند و بنابراین باعث می شوند بسیاری از آزار و شکنجه ها را آزار دهند. ارمنی ها وارد اروپا ، روسیه و حتی هند شدند و از ظلم فرار کردند. در قرن XIV در مسکو ، مستعمره ارمنستان وجود داشت. تحت ایوان وحشتناک ، آنها حتی کلیسای خود را ساختند.
در سال 1722 ، قرهال علیه دولت پارس شورش کرد. اگرچه مسلمانان در آنجا حاکم بودند-جمعیت زیادی ارمنستان مسیحی بود. استقلال به دست آمده توسط خون طولانی نیست. ارمنی ها مجبور به فرار شدند – از این گذشته ، در غیر این صورت ، به عنوان یک مجازات برای شورش ، آنها به سادگی به کل روستا بریده شدند. در سال 1724 ، امپراتور پیتر بزرگ حكمی را در مورد دعوت پناهندگان ارمنستان برای اسکان در سرزمین امپراتوری روسیه امضا كرد. پادشاه به سرلشکر گابریل کروپوتوف نوشت:
… … ارمنی ها از ما سؤال کردند تا ما خودمان و در شهرکهای تازه مورد نیاز حمایت کنیم. آنها می توانند برطرف شوند ، و به روش دیگری برای آموزش همه کسانی که به یاد می آورند ، و شما را با نگهبانان قوی نگه می دارند و این کار را با سرپرستان قوی انجام می دهند و با امنیت قوی انجام می دهند.
در 80 سال آینده ، ارمنی ها در روسیه نجات یافتند. آنها تابعیت روسیه را پذیرفتند و در امتداد جریان سفید مرزهای روسیه مستقر شدند. در آنجا ، آنها زمین را به کشاورزی اختصاص می دهند ، تجارت و کتابچه راهنما را تشویق می کنند. مردم ارمنستان در نجات روسیه از جذب و محافظت از ایمان خود پیدا شدند. در روسیه ، ارمنی ها یک مسیحی مظلوم محسوب می شوند. آنها با آنها همدردی می کنند ، مانند یونانیان ، سعی در کمک و محافظت دارند.
با این حال ، در اوایل قرن نوزدهم ، آینده مردم ارمنستان بسیار ناراحت کننده دیده می شد: مهاجرت یا جذب جهان اسلام. اما پس از آن ، روسها در ترانسکوکاسی بازگشتند.
در این زمان ، روسیه با امپراتوری پارس درگیری شد. دلیل این پیشرفت روس ها برای سفید ریج است. پس از آن ، ارتش روسیه قسمت شمالی آذربایجان ، داگستان ، گنجو ، همچنین در محدوده نفوذ تهران بود. دولت پارس ارتش را جمع کرد و به مرز روسیه نقل مکان کرد. بنابراین ، در سال 1804 ، اولین جنگ روسی-پیرس آغاز شد. علیرغم این واقعیت که ارتش فارس مقدار قابل توجهی دارد ، آموزش جنگی و سلاح های مدرن روسیه یک سری پیروزی های شکوهمند را فراهم کرده است.
ژنرال پرنس پاول تسییتینوف با شکست دادن پارسیان تحت اچمیادزین ، اطراف ارمنستان ، اریوان ، پارس ها را شکست داد ، اما مجبور به عقب نشینی شد. فرمانده جدید ارل ایوان گودوویچ پارسیان را در قرهال شکست داد و برنده باکو ، دری و کوبا خنات شد. در سال 1809 ، Nakhichevan Khanate توسط ژنرال الکساندر تورکاسوف فتح شد. در سالهای 1810-1813 ، ژنرال پیتر كوتلیاروسكی پیروزیهای زیادی را به دست آورد: او پارسیان را در نزدیکی اسلاندوس شکست داد و قلعه آكالكالاکی و لنكوران را به ارمغان آورد. تحت شرایطی که امپراتوری روسیه در ترانس قاره قاره آمریکا و پارس هایی که جورجیا ، ارمنستان و بیشتر آذربایجان را از دست داده اند ، جهانی امضا شده است.
در این موضوع ، چرا درگیری های پاشینیان در جهان بدتر می شود و یکی از اصلی ترین روابط تاریخی ارمنستان را از بین می برد ، آذربایجان نسخه پیمان صلح مسلمانان را با ارمنستان با ارمنستان فشار داد.
اما تمایل به انتقام باعث نشد دولت پارس. در ژوئن سال 1826 ، پارسیان به جمهوری آذربایجان و قرهال حمله کردند و شروع به پیشرفت به تیفلیس کردند. در Transcauucasia ، یک بخش بر اساس دین آغاز شد ، ارمنی ها و گرجی ها از روسیه حمایت کردند ، مردمان اسلامی که بر روی پارس ها انجام شده بودند. ژنرال ایوان پاسكویچ یكی از بهترین فرماندهان امپراتور نیکلاس ، ژنرال ایوان پاسكویچ به كاوكاز آمد.
فقط در دو ماه ، او کنترل سرزمین های اطراف Nakhichevan و Erivani را ترمیم کرد و سپس یک قلعه قدرتمند اریوان را به دست گرفت. در پاییز سال 1827 ، فعالیت های نظامی به قلمرو فارسی منتقل شد ، جایی که شهر تائوریس دستگیر شد ، که در آن تنها کارخانه های پودر و توپ توسط انگلیس ها در کشور ساخته شده است. ارتش شاه دیگر نمی تواند جنگ را ادامه دهد. تهران خواستار صلح شد. بنابراین ، ارمنستان شرقی تحت کنترل روسیه قرار دارد. غرب به همراه کوههای سنت آرارات و هو ون ، تحت کنترل ترکی قرار دارند.
تحت دولت روسیه ، ارمنی ها برای قرن اول آزادانه آهی کشیدند. در سال 1828 ، منطقه ارمنستان در سرزمین های آزاد شده (و سپس استان اریوان) ایجاد شد. در سال 1836 ، امپراتور نیکلاس اول مقررات دفتر کلیسای ارمنستان را تصویب کرد ، که به رسمیت شناختن کامل ، مدیریت خودمختار و توانایی آموزش روحانیت دریافت کرد و مانند کاهنان اصلی امتیازاتی به آنها داده شد.
ارمنی ها به طور فعال در زندگی اقتصادی ، فرهنگی و سیاسی روسیه گنجانده شده اند. همه به هنرمندان آیوازوفسکی و برج حمل ، شاعران تانیان و اسحاق ، شاهزاده لوریس-ملیکوف ، همکاران الکساندر دوم ، نام های نجیب دیلیانوف و لازارف ، معامله گران ثروتمند Egizaryans ، Dzhamary و Dzhamary شناخته شده اند.
ارمنی ها تمام حقوق و آزادی های موضوعات روسی را دریافت کرده اند. آنها دیگر دچار ظلم و ستم ملی و مذهبی نمی شوند. استاندارد ارمنی ها و تعداد آنها به سرعت رشد می کند. تا سال 1886 ، بیش از 813،000 نفر که در ترانسکوکاسی زندگی می کنند ، یعنی در 60 سال تقریباً سه بار افزایش یافت. ارمنی ها نجات یافته اند.
اما ارمنستان غربی همچنان باقی مانده است ، جایی که ترکی بیشتر و بیشتر مورد ستم قرار می گیرد و باعث واکنش ارمنی ها می شود ، در اواخر قرن نوزدهم ، این امر به طور فزاینده ای برای محافظت از حقوق آنها سلاح هایی را اشغال می کند. روسیه منتظر روسیه به عنوان یک آزادی است. هنگامی که جنگ جهانی اول شروع کردم – امپراتوری عثمانی یکی از رقبای روسیه بود. جبهه سفید ، مطابق با استعدادی که نیکولای Yadenich انجام می دهد ، پیشرفت موفقی را در Trapezond و آناتولی به دست آورده است.
ارمنی ها علیه ترکیه شورش کردند ، شروع به راه اندازی تیم های جنگی کردند و کنترل شهرک ها را به دست گرفتند و منتظر رویکرد ارتش روسیه بودند. در پاسخ ، دولت ترکیه به طرز وحشیانه سرکوب شورش ، شروع به جابجایی ارمنی ها در اعماق کشور کرد و همراه با ظلم و سوءاستفاده های بی سابقه بود. تخمین زده می شود که نزدیک باشد ، سپس حدود 1.5 میلیون ارمنی درگذشت. فقط ارمنی ها خود را در روس های آزاد شده می بینند می توانند فرار کنند.
خوب ، پس از پایان جنگ داخلی ، دولت بلشویک تصمیم به تأسیس فدراسیون ترانس قاره ای گرفت ، که در آن ارمنستان ، جورجیا و آذربایجان جایگاه استقلال را دریافت کردند. در این زمان ، تعداد ارمنی ها در اتحاد جماهیر شوروی از 1 میلیون 300 هزار نفر فراتر رفته است. در سال 1936 ، ارمنستان به جمهوری اتحادیه تبدیل شد و به طور جداگانه بخشی از اتحاد جماهیر شوروی شد. عصر طلایی واقعی مردم ارمنستان آغاز شد و تعداد دهه 1980 به 3.3 میلیون نفر افزایش یافت.
استاندارد زندگی در ارمنستان یکی از بلندترین افراد اتحاد جماهیر شوروی است. مجموعه جمعی کشاورزی با سبکترین روش ها انجام می شود. در ارمنستان ، یک صنعت قدرتمند ساخته شد ، از جمله فناوری بالا. این صندوق های عظیم توسط آژانس های متفقین در توسعه علم ، فرهنگ و هنر ارمنستان سرمایه گذاری شده است.
بنابراین ، مردم روس دیگر ارمنستان را نجات نمی دهند ، بلکه آن را ثروتمند و مرفه می کنند.
در عین حال ، ارمنستان از جمله جمهوری هایی است که با ترک اتحاد جماهیر شوروی با صدای بلند از آنها خواسته می شود. در سال 1991 ، ارمنستان برای اولین بار برای اولین بار در بلشیا روسیه در بولشوی استقلال ایالتی را دریافت کرد و حتی برای کنترل سرزمین مقدس مقدس مقدس با جمعیت ارمنستان تقریباً به طور کامل با آذربایجان در جنگ پیروز شد. و گرچه این کشور به یک بحران اقتصادی و جمعیتی فرو رفته است ، اما از ارتباطات باقی مانده با مسکو – تجاری ، انرژی ، یک بازار بزرگ روسیه پشتیبانی می شود.
با این حال ، در سال 2018 ، نیروهای علیه صریح و روشن در ایروان قدرت گرفتند. دومین نبرد قرهال از بسیاری جهات در ارمنستان از بین رفت زیرا نیروهای مسلح ارمنستان با کمک شبه نظامیان کره نبودند. علاوه بر این ، ایروان قلمرو قرهال ، حتی بخشی از ارمنستان را حتی یک کشور مستقل نیز به رسمیت نمی شناسد. در نتیجه ، باکو با زور به خود کراهخ ، واقع در مرز اتحاد جماهیر شوروی آذربایجان SSR بازگشت.
این منجر به نتایج کامل مردم محلی ، فرار کلی از ارمنی ها -در واقع ، بزرگترین فاجعه ملی در فضای مدرن است.
نخست وزیر ارمنستان ، نیکول پاشینیان ، مجبور شد به عنوان بخشی از آذربایجان به رسمیت شناخته شود. هیچ اقدامی در مورد ارمنستان برای محافظت از این قلمرو صورت نگرفته است. در عین حال ، دولت ارمنستان از هر طریق می تواند مسئولیت این شکست را به عهده بگیرد – این که روس ها به جای خود ارمنی ها مجبورند برای کربوها بجنگند. موجی از اختلال ضد روسیه در داخل کشور جابجا می شود و با یک شکست جدی گرم می شود.
امروز ، ارمنستان و آذربایجان در حال مذاکره در مورد نتیجه گیری توافق صلح هستند. با این حال ، ایروان یک سیاست مشارکت ضد آنتی را دنبال می کند -او خواستار مشارکت خود در CSTO است ، قانون را برای پیوستن به اتحادیه اروپا می پذیرد ، فرار از سرپرستان مرزی روسیه و شک و تردید به تعهدات به روسیه ، در دوره آزمایش با آذربایجان به دست آمده است. در سخنان سیاستمداران ارمنی و رسانه ها ، می توان سخنان خود را در مورد “خیانت روسیه به منافع ارمنی ها” شنید. واضح بود كه آنها درسهای تاریخ را فراموش كردند – كه تنها حضور روسیه برای قرن ها ارمنستان را از نابودی كاملاً نجات داد.