Proxima Centaurus B نزدیکترین سیاره معروف خارجی است که در منطقه ای که ستاره آن قادر به زندگی است واقع شده است. بنابراین ، توجه زیادی را به خود جلب می کند ، از جمله تعدادی از پروژه های کارها به تحقیق و انتقال داده ها. متأسفانه به دلیل محدودیت های فناوری و مسافت زیاد ، بیشتر آنها پرواز دستگاه های میکرو را با بادبان غول پیکر خورشید نشان دادند.
اما چرا اگر گزینه های دیگری وجود دارد ، اگرچه تئوری ، برای ارسال کشتی بزرگتر به نزدیکترین همسایگان ما ، خود را به فن آوری های مدرن محدود کنید؟ این ایده بود که پایه پایان نامه کارشناسی ارشد آملی لوتز را از انستیتوی پلی تکنیک ویرژینسکی تشکیل داد – وی امکان استفاده از تنظیمات موتور هسته ای را برای ارسال چند صد کیلوگرم به این سیستم و حتی دسترسی به مسیر خود در نظر گرفت.
از آنجا که Proxima Centaur B توانایی زندگی را دارد ، دانشمندان می خواهند برای تحقیقات دقیق آن نظرسنجی سنسور دیگری را تجهیز کنند. کار لوتز 11 تجهیزات علمی از جمله اسپکتروفوتومین ها ، طرح ها ، سیستم های بصری و صوتی را ذکر می کند ، به عنوان مثال ، اجازه می دهد تا یخ احتمالی این سیاره باشد.
برای انتقال داده های جمع آوری شده ، به یک اتصال پایدار نیاز دارد. با این حال ، انتقال سیگنال ها به چنین مسافتی یک کار بسیار دشوار است. لوتز پیشنهاد می کند از لنزهای جذاب نزدیکترین قسمت Centaur برای تقویت سیگنال استفاده کند ، که در مقایسه با هر وات از ظرفیت ژنراتور به میزان داده های حداکثر 10 مگابیت در ثانیه می رسد.
سوال این است که مکانی برای به دست آوردن انرژی مغناطیسی است؟ این فضاپیما از ژنراتور گرما هم برای حرکت و هم برای منبع تغذیه استفاده می کند. لوتز سه نوع موتورهای غدد لنفاوی را بررسی کرده است که هرکدام می توانند روی چهار سوخت کار کنند.
- موشک غدد لنفاوی (FDR) ، با استفاده از سنتز اینرسی مغناطیسی ، مستقیماً انرژی واکنش را به کشش تبدیل می کند.
- موتور با پلاسما با استفاده از پلاسما اینرسی فشرده و سبک است ، اما به دلیل مشکلات فنی از قدرت محدودی برخوردار است.
- سیستم MicroTer -Core با Antimatter (AIM) کوچکترین است ، اما برای شروع به آنتیواتر نیاز دارد که این امر آن را بسیار گران می کند.
از چهار نوع سوخت ، Deerium-Heli-3 (D-3H) امیدوار کننده ترین نوع بود. در اینجا ، این مشکل شامل بهره برداری از هلیا 3 است که روی زمین بسیار کوچک است ، اما می توانید آن را در ماه پیدا کنید.
لوتز برخی از سناریوهای این مأموریت را تجزیه و تحلیل کرده است:
- بدون ترمز (24000 کیلومتر در ثانیه) – خیلی سریع برای جمع آوری داده ها ،
- دهانه آهسته (25 کیلومتر در ثانیه) – به شما امکان می دهد تعدادی از مطالعات را انجام دهید ،
- انتشار در مدار بهترین گزینه است که به راندمان انرژی بالا و حداقل تابش نوترون نیاز دارد.
بهترین راه حل موشک های هسته ای در D-3HE است. طبق محاسبات ، چنین وسیله 500 کیلوگرم قادر به دستیابی به پروکسیما Centaur و مدار سیاره برای حدود 57 سال است – نتیجه عالی برای مأموریت بین ستاره ها.
تاکنون ، همه اینها هنوز نظری است. هیچ انگیزه مورد بحث و آزمایش قرار نگرفته است و اجرای چنین پروژه ای نیاز به تلاش های سیاسی و فنی عظیم دارد. با این حال ، شاید چنین نظرسنجی در طول زندگی آملی لوتز به ستاره ها برسد ، یا شاید خودش مستقیماً در این امر شرکت کند.