در 18 اکتبر، در شمال غربی استرالیا در منطقه پیلبارا، یک شیء مرموز در حال سوختن در وسط جاده پیدا شد – به گفته مقامات، آن بخشی از یک موشک چینی Jielong-3 بود. در چارچوب این حادثه، کارشناسان دوباره شروع به بحث در مورد زباله های فضایی کردند. پورتال theconversation.com می گوید چگونه یک قطعه موشک می تواند به زمین برسد؟
فضای اطراف زمین به تدریج پر می شود. بیش از 10000 ماهواره فعال در مدار وجود دارد و ممکن است بیش از 40000 قطعه زباله با اندازه بزرگتر از 10 سانتی متر وجود داشته باشد. تا پایان این دهه، 70000 ماهواره در مدار پایین زمین و در ارتفاعات زیر 2000 کیلومتر وجود خواهد داشت.
زباله های فضایی به هر قطعه ای از مواد ساخته شده توسط انسان که هیچ عملکردی ندارند اطلاق می شود. به عنوان مثال، ماهواره های مرده و مراحل راکت ضایع شده ماموریت خود را به پایان رسانده اند. دفع زباله‌های فضایی اغلب به بازگرداندن این قطعات به جو متکی است، جایی که به دلیل اصطکاک و گرما می‌سوزند.
با این حال، مشکل سازترین نوع زباله های فضایی، مراحل موشکی مورد استفاده در نظر گرفته می شود. در نتیجه، گزارشی که اخیراً در کنگره بین‌المللی فضانوردی ارائه شد، 50 قطعه خطرناک‌ترین زباله‌های فضایی را در مدار پایین زمین شناسایی کرد – و 88 درصد از آنها فاز بودند.
مشکل این است که زباله های جدید سریعتر از زباله های قدیمی در جو ظاهر می شوند. علاوه بر این، اکنون می دانیم که سوزاندن فلزات ذرات مضر آلومینیوم و دوده را تولید می کند که تأثیر منفی بر لایه اوزون می گذارد که از سیاره در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت می کند.
گاهی اوقات مخازن و ظروف سوخت مهر و موم شده تقریباً دست نخورده به سطح سیاره می رسند و در جو نمی سوزند. آلیاژهای فلزی که از آنها ساخته شده اند دارای نقطه ذوب بالاتری نسبت به سایر مواد هستند و اغلب با فیبر کربن عایق بندی می شوند.
در حالی که آژانس‌های فضایی، سازمان‌های دفاعی و علاقه‌مندان عادی مراقب وضعیت زباله‌های مداری هستند، بازگشت بیشتر آنها بدون نظارت است. به طور معمول، اگر زباله به اندازه کافی بزرگ باشد، مکان و زمان ورود مجدد به جو قابل پیش بینی است. این اغلب در دریا یا در مناطق کم جمعیت اتفاق می افتد – این مناطق اکثریت سیاره را تشکیل می دهند.
اما استثناهایی نیز وجود دارد. بنابراین، در آوریل 2022، بخش‌هایی از مرحله سوم یک موشک چینی در کنار یک ساختمان مسکونی در روستای لادوری هند سقوط کرد. سقوط حتی باعث وحشت ساکنینی شد که در حال آماده سازی شام در داخل بودند.
یکی از استراتژی هایی که برای کاهش حجم زباله های فضایی طراحی شده است، انفعال است. این شامل تخلیه کامل سوخت و انرژی از دستگاه ها است به طوری که آنها نمی توانند خود به خود منفجر شوند و حتی زباله های بیشتری ایجاد کنند. درست است، در آینده دیگر سوخت یا وسیله ارتباطی برای ورود کنترل شده به جو وجود نخواهد داشت.
علاوه بر این، ورود مجدد کنترل شده شامل ارسال دستگاه به مکانی است که در آن خطر آسیب به افراد، اموال یا محیط زیست حداقل است. یکی از این مناطق نام دارد. “قبرستان فضایی” نقطه ای در اقیانوس آرام است که در فاصله 27000 متری از سرزمین اصلی قرار دارد. حدود 300 فضاپیما در کف اقیانوس خوابیده اند و ایستگاه فضایی بین المللی نیز در صورت نابودی به آنجا خواهد رفت.
همچنین مهم است که توجه داشته باشیم که حوادث سقوط زباله های فضایی به زمین بی توجه نبوده است. معاهده فضای ماورای جو در سال 1967 تصریح می کند که دولتی که مجوز پرتاب موشک یا ماهواره را می دهد، باید هر گونه آسیبی که بر روی زمین ایجاد می کند را جبران کند، حتی اگر پرتاب توسط یک شرکت خصوصی انجام شود.
در مورد استرالیای غربی، کارشناسان اکنون باید دریابند مالک این زباله‌ها کیست. اگر مقامات چینی تایید کنند که این موشک متعلق به موشک آنهاست، استرالیا برای بازگرداندن یا نابود کردن پسماندها با چین تماس خواهد گرفت. چین می‌تواند تصمیم بگیرد که زباله‌ها را در استرالیا بگذارد، همانطور که هند زمانی که مخازن سوخت موشک‌هایش در سواحل استرالیا در سال 2023 شسته شد، تصمیم گرفت.
به نظر می رسد که قطعه موشک به کسی آسیبی نرسانده است، بنابراین مذاکرات بین کشورها تأثیری بر غرامت احتمالی یا مطالبات بیمه ای نخواهد داشت. این در منطقه ای است که قبلاً توسط صنعت معدن ویران شده است، بنابراین سخت است که چین را برای آسیب زیست محیطی مقصر بدانیم.