قانون کانینگهام: یک ترفند روانشناختی ساده که هر کسی را وادار به صحبت می کند

هنگامی که مردم به اطلاعات فوری نیاز دارند – چه توصیه، نظرات یا توضیح – بسیاری به طور خودکار سؤال می پرسند. اما یک تکنیک جایگزین وجود دارد که به ندرت ذکر می شود اما کاملاً کار می کند. در این مقاله، Rambler یک تکنیک مخفی را به اشتراک می گذارد که به افراد کمک می کند تا صحبت کنند.

این تکنیک قانون کانینگهام نامیده می شود و به این صورت است: “بهترین راه برای به دست آوردن پاسخ درست، پرسیدن یک سوال نیست، بلکه اظهار نظر نادرست است.” اساساً، این تاکتیک به کنجکاوی و تمایل افراد برای تصحیح اشتباهاتشان متکی است – و در نتیجه، آنها یک جریان کامل از اطلاعات را ارائه می دهند.

نویسنده این ایده وارد کانینگهام، برنامه نویس و خالق فناوری ویکی است: او متوجه شد که در انجمن ها و جوامع آنلاین، مردم به یک اظهارات نادرست بسیار سریعتر از یک سؤال معمولی واکنش نشان می دهند. این پدیده سپس نوعی محرک اجتماعی در نظر گرفته می شود – زیرا یک مکانیسم تنظیمی را فعال می کند و در نتیجه مکالمه ایجاد می کند.

چرا این کار می کند؟

وقتی فردی یک جمله نادرست را می بیند، به طور طبیعی میل به تصحیح آن ایجاد می شود. این باعث می شود احساس تخصص، کنترل، اعتماد به نفس – و به همین دلیل او در گفتگو گنجانده شده است. برعکس، سوال به صورت منفعل درک می شود: یک پاسخ کوتاه داده می شود و موضوع به پایان می رسد.

راه های دشوار برای به خاطر سپردن بهتر اسامی

قانون کانینگهام از این مکانیسم استفاده می کند. یک جمله نادقیق اما با اطمینان بیان شده، یک انگیزه درونی را برمی انگیزد: “این درست نیست! حالا من توضیح خواهم داد که واقعا چگونه است.”. اینگونه است که یک دیالوگ شروع می شود و خود مخاطب اطلاعات بیشتری نسبت به زمانی که شما فقط می پرسیدید فاش می کند.

تصور کنید: شما می گویید – “اتوبوس شماره 8 مستقیم به مرکز می رود”. اگر اشتباهی مرتکب شوید، عابران فوراً توضیح خواهند داد: “نه، هشتم نیست، شما به نفر پنجم نیاز دارید”. او نه تنها خطاها را تصحیح می‌کند، بلکه جزئیات بیشتری را نیز اضافه می‌کند – محل توقف‌ها، ساعت رسیدن حمل‌ونقل و نحوه رسیدن سریع‌تر به آنجا.

چگونه از این تکنیک استفاده کنیم؟

قانون کانینگهام نه تنها در اینترنت بلکه در مکالمات منظم نیز مؤثر است. روزنامه‌نگاران، متخصصان منابع انسانی و مذاکره‌کنندگان از آن استفاده می‌کنند – هر زمان که برای شخص مهم باشد که خودش صحبت کند.

به عنوان مثال، اگر در یک جلسه می خواهید بدانید که چه زمانی یک همکار قصد راه اندازی یک پروژه را دارد، به جای سوال کردن “چه زمانی شروع کنیم؟” سعی کنید بگویید: “ما در ژانویه شروع می کنیم، درست است؟” – اگرچه می دانید که نمایش برای دسامبر برنامه ریزی شده است. به احتمال زیاد، همکار بلافاصله شروع به روشن کردن جزئیات می کند: “نه، ما تا ژانویه صبر نمی کنیم، ما همه چیز را در دسامبر شروع می کنیم.”

این تکنیک در ارتباطات غیررسمی دقیقاً به همین شکل عمل می کند. اگر می‌خواهید کسی را وادار به صحبت کنید، می‌توانید با احتیاط فرضی را انجام دهید که حاوی یک خطای کوچک است. مردم در مواقعی که به وضوح نیاز دارند تمایل بیشتری به گفت و گو دارند – این شبیه یک بازجویی نیست اما به جریان طبیعی گفتگو کمک می کند.

چه زمانی این تکنیک کار نخواهد کرد؟

مانند هر ابزار روانشناسی، این روش نیز محدودیت هایی دارد. اگر اظهارات شما توهین آمیز یا چالش برانگیز به نظر برسد، پاسخ بیشتر تهاجمی خواهد بود تا سازنده. شما باید از این تکنیک به ویژه در موضوعات مرتبط با سلامتی، سیاست یا اعتقادات شخصی با دقت استفاده کنید – در اینجا، اشتباه به عنوان دعوت به گفتگو نیست، بلکه به عنوان یک بحث در نظر گرفته می شود.

همچنین، مهم است که به خاطر داشته باشید: هدف این نیست که ثابت کنید باهوش‌تر هستید، بلکه شروع یک مکالمه است. اگر طرف صحبت شما را تصحیح کرد، به او فضایی بدهید تا صحبت کند، شفاف سازی کند، علاقه نشان دهد. تنها در این مورد است که تأثیر قانون کانینگهام دقیقاً آنطور که باید کار می کند – تبدیل یک تبادل خشک عبارات به ارتباط مستقیم.

قبلاً تکنیک‌های تنفسی را به اشتراک گذاشتیم که به شما کمک می‌کند با استرس خداحافظی کنید.