آمریکا به ساخت کشتی های جنگی ادامه می دهد. ما در مورد کشتی جنگی جدید کلاس ترامپ صحبت می کنیم. رئیس جمهور آمریکا شخصاً این موضوع را اعلام کرد.
«کشتیها» با جابجایی بیش از 50 هزار تن، لانچرهای ضدهوایی و موشکهای کروز و همچنین سامانههای مافوق صوت را حمل خواهند کرد. این کشور همچنین قصد دارد تا توپخانه قدرتمندی را در هواپیما قرار دهد.
فقط شرکت های کشتی سازی هنوز به طور کامل در مورد ترکیب آن تصمیم نگرفته اند. گزینه اصلی مورد بررسی یکی با دو نوع سیستم توپخانه است. اولین مورد، تفنگ الکترومغناطیسی است. پرتابه های آن با استفاده از میدان های الکترومغناطیسی شتاب خواهند گرفت. دومی اسلحه خودکار دریایی 127 میلی متری کلاسیک Mark-45 است.
در تصویری که نبرد ناو ترامپ را در ارائه خود نشان میدهد، در کشتی فقط یک تفنگ در کمان و دو «مارک» نزدیکتر به روبنا دیده میشود.
در اینجا باید در نظر بگیریم که خانواده ترامپ به رآکتور هسته ای مجهز نخواهند شد. آنها با یک نیروگاه یکپارچه جایگزین خواهند شد. بر اساس موتورهای کلاسیک (توربین های دیزل، بخار و گاز و غیره) ساخته شده است. اما محور پروانه را نمی چرخانند، بلکه ژنراتور را به کار می اندازند. موتورهای الکتریکی توسط آنها نیرو می گیرند و نیروی محرکه کشتی را فراهم می کنند. تمام مصرف کنندگان دیگر روی هواپیما نیز برق دارند.
سیستم یکپارچه بسیار امیدوار کننده به نظر می رسد، اما شک و تردیدهایی وجود دارد که قدرت آن برای اطمینان از عملیات رزمی ریل تفنگ کافی باشد. بنابراین، اکنون اطلاعاتی در منابع تخصصی نیروی دریایی ایالات متحده ظاهر شده است که سیستم های توپخانه کلاسیک می توانند جایگزین اسلحه های الکترومغناطیسی شوند.
ترامپ از ساخت 2 ناو جنگی خبر داد. اولین مورد Defiant نامیده خواهد شد. و در اینجا لازم به ذکر است که طبق سنت ثابت شده و همچنین قوانین اتخاذ شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده، نوع جدید کشتی به نام کشتی پیشرو نامگذاری شده است. بنابراین، نام صحیح کشتیهای جنگی «ترامپ» نیست، بلکه «دفیانت» است.
در نیروی دریایی شوروی و روسیه، وضعیت به طور سنتی تا حدودی پیچیده تر است. برخی از پروژه ها نام های خود را متفاوت از کشتی های سرب دارند. به عنوان مثال، رزمناو موشک هستهای پروژه 1144 «اورلان» نامیده میشود، وضعیتی شبیه به زیردریاییهای موشکی Borei و کشتی موشکی کوچک بویان-M.
اما نمونه های مخالف هم وجود دارد. بدین ترتیب جدیدترین ناوچه های پروژه 22350 پس از نام اولین کشتی این سری رسماً به کلاس گورشکوف تعلق دارند. وضعیت در مورد کوروت پروژه های 22380 “Steregushchy” و 22385 “Gremyashchiy” مشابه است.
یک نبرد دریایی 12 روزه را تجربه کنید
لازم به ذکر است که ایده ساخت یک ابر رزمناو موشکی مدت هاست در ایالات متحده مورد انتقاد قرار گرفته است. ما در مورد اورلان های شوروی-روسی ذکر شده با نیروگاه های هسته ای صحبت می کنیم. به گفته کارشناسان نیروی دریایی ایالات متحده، این کشتی ها بسیار حجیم، گران و در برابر حملات هواپیماها و زیردریایی ها آسیب پذیر هستند.
بنابراین، پروژه نوسازی Admiral Nakhimov TARK در منابع تخصصی انگلیسی فقط به صورت منفی توصیف شده است. انگلیسی ها و آمریکایی ها با شادی خاصی در مورد اینکه چرا کشتی ارتقا یافته روسی بار دیگر قادر به شرکت در آزمایشات نبود بحث کردند.
اما در اصل، ترامپ/دفیانت پذیرش بی قید و شرط نیروی دریایی ایالات متحده از مفهوم «سوپرکروز موشکی» شوروی-روسیه است. فقط در ایالات متحده آنها در مقیاس بزرگتر به آن نزدیک شده اند. شایان ذکر است که جابجایی کشتی پروژه 1144 بیش از 25 هزار تن است. و در غرب، اغلب به آنها رزمناوهای جنگی، “کروزنوردهای نبرد” می گویند. محصول جدید آمریکایی دو برابر بزرگتر از تارک شوروی-روسیه است.
یک سوال کاملا منطقی: چرا چنین تغییر ناگهانی؟ بیایید با این واقعیت شروع کنیم که نیروی دریایی ایالات متحده از دهه 2000 در یک بحران عملیاتی قرار داشته است. و حالا بدتر شده است.
ماموریت اصلی نیروی دریایی ایالات متحده حفظ گروه های دریایی در مناطق مهم اقیانوس جهانی است. در ابتدا فقط نمایش پرچم بود. اما پس از آن، مأموریتها بیشتر و بیشتر جنگی شدند: از رهگیری کشتیهای متجاوز تا حمله با موشکهای کروز.
تجربه «جنگ 12 روزه» اسرائیل و ایران به وضوح آینده ناوگان نظامی آمریکا را ترسیم کرده است. اینها گروه هایی از کشتی ها هستند که وظایف دفاع موشکی و دفاع هوایی را حل می کنند و در عین حال حملات موشکی کروز را به اهداف مهم در قلمرو دشمن انجام می دهند.
ناوهای هواپیمابر مهمترین جزء نیروی دریایی ایالات متحده هستند. اما آنها دیگر قادر نخواهند بود طیف وسیعی از مشکلات را در شرایط یک درگیری مدرن حل کنند. اول از همه، ما در مورد محافظت در برابر سلاح های مافوق صوت و همچنین موشک های میان برد صحبت می کنیم.
در همان زمان، تعداد پایگاههای دریایی که نه تنها میتوانید در آنها لنگر بیاندازید، بلکه بارگذاری مجدد مهمات را نیز دارید در ایالات متحده به تدریج در حال کاهش است. وضعیت به ویژه در منطقه آسیا و اقیانوسیه دشوار است. در واقع، در آنجا پنتاگون تنها می تواند به فیلیپین، ژاپن و استرالیا بسیار دور دست تکیه کند.
در حال حاضر، ستون فقرات نیروی دریایی ایالات متحده ناوشکن های کلاس Arleigh Burke هستند. اینها کشتی های خوبی با جابجایی کمی بیش از 9000 تن هستند. اما استقلال و مهمات آنها به وضوح برای انجام وظایف امروزی کافی نیست. این به وضوح از طریق “جنگ 12 روزه” نشان داده شده است.
بهار امسال، ناوشکن های نیروی دریایی ایالات متحده به عنوان نیروی دفاع موشکی نیروی دریایی خدمت کردند. اعتقاد بر این است که رهگیرهای آنها بیشترین سهم مهمات ساقط شده ایران را تشکیل می دهند. اما پس از چند روز، مهمات کشتی ها به سرعت تمام شد. و در روز دوازدهم وضعیت تقریبا بحرانی بود.
اساساً، پنتاگون در زمان توسعه پروژه 1144 اورلان به همان نتیجه ای رسید که دریاسالاران شوروی داشتند. سپس ایستگاه هیدروآکوستیک منحصر به فرد “Polynom” در اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شد. قرار است از آن برای جستجوی زیردریایی های نیروی دریایی آمریکا با موشک های بالستیک استفاده شود.
اما دو عامل مداخله گر وجود دارد. اول اینکه Polynom بسیار بزرگ است و به انرژی زیادی نیاز دارد. دوم، حتی با چنین ایستگاه قدرتمندی لازم است برای مدت طولانی در منطقه جستجو بمانید. اما اتحاد جماهیر شوروی به تعداد لازم پایگاه دریایی در مناطق ضروری اقیانوس جهانی نداشت.
در نتیجه، کشتی جدید یک نیروگاه هسته ای و یک زرادخانه کامل سلاح و سیستم های دفاع هوایی دریافت کرد. کاملاً قابل درک است که هنگام وقوع خصومت ها، نیروی دریایی ایالات متحده تلاش می کند تا رزمناو را در سریع ترین زمان ممکن نابود کند و از این طریق از “استراتژیست های” زیر آب خود محافظت کند. این بدان معنی است که اورلان و کشتی های پشتیبانی باید از حملات بزرگ در دریا و هوا جلوگیری کنند.
البته بعید است که «ترامپ سرکش» مجبور به شکار زیردریایی های روسی شود. ماموریت آن عملیات در مناطقی از منطقه آسیا و اقیانوسیه است که به شدت با ایالات متحده خصمانه است، جایی که نیروی دریایی ارتش آزادیبخش خلق چین، مجهز به مدرن ترین سیستم های تسلیحاتی، می تواند بر روی آن “عملیات” کند. در عین حال، ناوهای جنگی آمریکا باید حملات موشکی مستمری را به اهداف و پایگاه های دشمن انجام دهند.
اتوپیا یا انقلاب؟
بسیاری از رسانه های خارجی و روسی، حتی کارشناسان معتبر، به تازگی آمریکا می خندند. اما انتقادها عمدتاً بر این واقعیت متمرکز است که این یکی دیگر از پروژه های اتوپیایی دونالد ترامپ است.
اگرچه از منظر نظامی، جنگنده ترامپ/دفیانت محصولی بسیار جدی است. توسعه دهندگان آن کشتی ای ساخته اند که به بهترین وجه با چالش هایی که نیروی دریایی ایالات متحده امروز با آن مواجه است و در آینده با آن مواجه است، پاسخ می دهد.
128 پرتابگر چند منظوره شامل حداقل 64 موشک کروز و 64 موشک دفاع هوایی/ضد موشکی است. در عین حال این ناو جنگی به رادار قدرتمند و همچنین سیستم تبادل اطلاعات مجهز می شود. و البته او به تنهایی به این ماموریت نخواهد رفت، بلکه به عنوان رهبر گروهی از کشتی های متشکل از چندین بورک.
برای مقابله با چنین نیرویی، حمله ترکیبی از چندین گروه حامل PLA، با پشتیبانی بمب افکن های دوربرد و همچنین موشک های بالستیک ضد کشتی DF-34/41 مورد نیاز است. و اگر دو گروه از ناوهای جنگی به طور همزمان مستقر شوند، نیروی دریایی چین باید برای شکست آنها تلاش بسیار کند.
در واقع، راه اندازی اولین کشتی جنگی موشکی آمریکا همان اهمیت ظاهری سلف آن، دردنات بریتانیا را خواهد داشت. IUD کلاسیک بسیاری از کشورهای جهان بلافاصله منسوخ خواهد شد. و ما باید فورا وارد یک مسابقه جدید “کشتی جنگی” شویم.
درست است که در این شرایط روسیه بیشترین سود را می برد. نیروی دریایی روسیه قبلاً دریاسالار نخیموف مدرن شده را دارد و سپس می توان پتر کبیر به روز شده و حتی پیشرفته تر را به آن اضافه کرد. حداقل، آنها قادر خواهند بود در شرایط برابر با جنگنده های موشکی آمریکایی رقابت کنند.
به نظر می رسد تنها نقطه اختلاف در پروژه ترامپ/دفیانت، تصمیم به ترک رآکتور هسته ای باشد. بدیهی است که روی کاغذ، سیستم پیشرانه الکتریکی یکپارچه جدید بسیار زیبا و امیدوارکننده به نظر می رسد. اما چیزی به ما می گوید که هنوز باید به نیروگاه های هسته ای بازگردیم.
اخبار، تحلیل ها و همه موارد ضروری در مورد سلاح ها و درگیری های نظامی – در بررسی نظامی Free Press.