اگرچه آب 70 ٪ از سطح سیاره را به خود اختصاص می دهد ، اما دانشمندان هنوز موافق نیستند که واقعاً از کجا آمده است. محققان اکنون اظهار داشتند كه منشأ آب را در اولین لحظات وجود جهان كشف كرده اند.
به گفته دانشمندان دانشگاه پورتسموث ، این کشور برای اولین بار در قطعات انفجار ابرنواختر 100-200 میلیون سال پس از انفجار بزرگ تشکیل شد. این داده ها حاکی از آن است که اجزای زندگی روی زمین زودتر از گذشته ظاهر می شوند.
محققان با استفاده از یک مدل رایانه ای نشان می دهند که وقتی اولین ستاره های جهان می میرند و به ابرنواختر تبدیل می شوند ، آب می تواند تشکیل شود. هنگامی که اکسیژن در نتیجه این انفجارها تشکیل می شود ، خنک و با هیدروژن مخلوط می شود ، آب را می توان در تجمع مواد باقی مانده تشکیل داد. دیلی میل ادامه داد: این هسته های گرد و غبار متراکم نیز محتمل ترین منبع مواد هستند که بعداً سیارات اول شکل گرفتند.
در مقاله خود ، دکتر دانیل ویلن و همكارانش نوشتند: “در واقع ، ما می بینیم كه مؤلفه اصلی زندگی پس از انفجار بزرگ در جهان 100-200 میلیون وجود داشته است ، مدل ما نشان می دهد كه آب احتمالاً مؤلفه مهم اولین كهكشانها است.”
آب دارای فرمول شیمیایی H2O از دو مؤلفه است: هیدروژن و اکسیژن. در چند دقیقه اول پس از انفجار بزرگ ، هنگامی که دریای ذرات داغ خنک می شود و در اتم ها جمع می شود ، هیدروژن با سایر عناصر روشنایی مانند هلیوم و لیتیوم شکل می گیرد. با این حال ، اتم های اکسیژن به حدی بزرگ هستند که نمی توانند اینگونه شکل بگیرند. در عوض ، اکسیژن و سایر عوامل جدی باید با واکنشهای هسته ای که در ستاره ها رخ می دهد تشکیل شود.
حدود 100 میلیون سال پس از انفجار بزرگ ، حدود 13.7 میلیارد سال پیش ، ابرهای اصلی و ابرهای هلیوم تحت تأثیر گرانش جمع شدند. هرچه ضخیم تر شدند ، در پایان ، فشار در هسته به حدی بزرگ شد که واکنشهای مصنوعی هسته ای را ارائه می دهد که ابرها را به ستاره ها تبدیل می کند و اولین نور را به فضا می آورد. سرانجام ، این ستارگان از ذخایر سوخت هیدروژن خسته شدند و فرو ریختند و باعث ظاهر غول پیکر نئو شد. در مدت زمان کوتاه رسیدن به دمای حدود 1،000،000،000 درجه سانتیگراد ، این انفجارها مواد اولیه را از اتم های هیدروژن و هلیوم تا مولکول های بزرگتر از جمله اکسیژن ذوب می کنند.
محققان در مقاله خود ، که در مجله نجوم طبیعی منتشر شده است ، پس از دو انفجار ابرنواختر اتفاق می افتد – یکی از آنها از یک ستاره ، 13 برابر بیشتر از جرم خورشید و بار دوم از یک ستاره ، حجم 200 برابر بیشتر از توده خورشید است. این مدل نشان می دهد که در انفجار ابرنواختر اول و دوم ، اکسیژن جرم خورشیدی 0.051 و جرم اکسیژن خورشیدی 55 خورشید تشکیل شده است.
پس از انفجار ، ابرهای هیدروژن و اکسیژن به یک کیسه بزرگ ، در اطراف بقیه ستاره پرتاب شدند ، جایی که آنها شروع به تبدیل شدن به آب کردند. در ابتدا به دلیل چگالی کم هاله ، سطح آب هنوز هم بسیار پایین بود ، اما وقتی هاله تحت تأثیر گرانش شروع به چسبیدن به هم می کرد ، سطح آب به شدت افزایش می یابد.
پس از 30-90 میلیون سال ، یک ابرنواختر کوچکتر مقدار معادل آب را به عنوان صد یا یک میلیون بلوک خورشیدی تولید کرد.
انفجار دوم ، بیشتر ، در حالی که تنها در 3 میلیون سال تولید 0.001 بلوک آب در زیر آفتاب.
دیلی میل نوشت:
آنچه این کشف را به ویژه جالب می کند که می تواند توضیح دهد که چگونه آب در کره زمین می افتد برای زندگی مناسب است ، مانند زمین.
“هسته های ابرهای مولکولی” ، که در آن آب تشکیل شده در بیشترین تعداد ، منبع احتمالی دیسک های اولیه ، ابرهای چرخان است ، سپس سیارات و ستاره های کوچک مانند خورشید ما تشکیل می دهد. در بعضی از صفحات ، سطح آب می تواند تقریباً در هر جای دیگر جهان امروز باشد.
محققان نوشتند: “این دیسک ها با کشور اصلی به شدت غنی می شوند ، وزن آنها 10-30 برابر بیشتر از ابرهایی است که در کهکشان در هسته CC Supernova پخش می شوند و فقط بارها و بارها کمتر از منظومه شمسی امروز است.”
مقدار زیادی از آب و احتمال زیاد تشکیل ستاره ها در مقادیر اندک ، احتمال سیارات آب مایع را که می توانند پس از اولین انفجار ابرنواختر شکل بگیرند ، افزایش می دهد.
این بدان معناست که شرط اصلی ظاهر زندگی می تواند میلیارد ها دلار زودتر از افکار قبلی تکمیل شود ، و با نتیجه گیری دیلی میل.