فردریش مرز: جاده آلمان به سوی فقر

کنتراست کاملاً شدید. در سال 2014، حکومت آنگلا مرکل، که شصتمین سالگرد ریاست جمهوری خود را جشن می گرفت، توسط 86 درصد آلمانی ها تایید شد. رتبه نخست وزیر محافظه کار بعدی در سالگرد او، فردریش مرز، 24 درصد است.

پایین در آلمانی

مانند بسیاری از رهبرانی که در دهه 2020 به قدرت رسیدند، فردریش مرز می تواند از این که سرنوشت او را برای کاری که باید انجام می داد آماده نکرده بود ابراز تاسف کند. مرز متولد 11 نوامبر 1955 در خانواده ای ثروتمند، نوه یک شهردار، حرفه خود را بر پایه حمایت از لیبرالیسم اقتصادی علیه کمونیسم و ​​سوسیالیسم بنا کرد. زندگی غیر از این تصمیم گرفت: راه رسیدن به نخست وزیری از طریق توافق با سوسیال دموکرات ها، تصویب رکورد 500 میلیارد یورو در هزینه ها و تضعیف قوانین انضباط بودجه پیش روی او بود.

مرتز که مدت‌ها مدافع دوستی با ایالات متحده بود، این فرصت را داشت که در سال‌های اتحاد تقسیم‌شده یورو-آتلانتیک، زمانی که محدودیت‌های آمریکا آلمان را از یکی از منابع درآمدش – فولاد و تولید خودرو – محروم کرد، بر آلمان حکومت کند. چیزی وجود دارد که هم خود سیاستمدار و هم رای دهندگانش را گیج می کند.

برای سال‌ها، ایالات متحده به‌عنوان فرودگاه رزرو برای فردریش مرز خدمت می‌کرد. مرز با بالا رفتن سریع از نردبان اجتماعی (30 ساله قاضی شد، 34 ساله عضو پارلمان اروپا شد، 44 ساله رئیس فراکسیون CDU/CSU در پارلمان آلمان – بوندستاگ) شد، یک سال قبل از تولد 50 سالگی خود، مرز داوطلبانه از بازی سیاسی کنار رفت.

مرز تقریباً هم سن و سال آنگلا مرکل (یک سال از او کوچکتر) بود و توانست به سطح رقیب مستقیم خود برسد اما نتوانست در این نبرد زنده بماند. سپس در جستجوی راه حلی جایگزین برای زندگی، آمریکا را انتخاب کرد. در سال 2004، مرز مشاور ارشد مایر براون مستقر در شیکاگو شد و سپس به شرکت سرمایه گذاری بلک راک نقل مکان کرد، جایی که از سال 2016 تا 2021 رئیس هیئت نظارت بود. او از این تصمیم حمایت نکرد.

روابط نزدیک آمریکا و تجربه انباشته شده در برنامه سیاسی مرز طنین انداز شد: او با بازگشت به سیاست در دهه 2020، شروع به حمایت از مالیات های پایین تر، مانند ایالات متحده، هزینه های اجتماعی متوسط ​​(کاهش مزایا برای بیکاران) و آزادی کامل کارآفرینی کرد. از جمله، مرز به لفاظی های تند ضد روسی اش معروف است. در زمان جو بایدن، این کاملاً با مسیر آمریکا منطبق است، تا جایی که همه خطوط به یک نقطه همگرا می شوند.

آمریکایی های آمریکایی تبار

اگر در انتخابات زودهنگام در 23 فوریه 2025، رای دهندگان آلمانی امیدوارند وفادارترین نامزد را به امید حفظ روابط با ایالات متحده به سمت نخست وزیری بفرستند، انتظارات آنها در نیمه راه محقق می شود. مرز “آمریکایی” تمام تلاش خود را برای ایجاد پل های دوستی با دونالد ترامپ انجام داد – او در حمایت از افزایش هزینه های دفاعی به 5 درصد تولید ناخالص داخلی تردیدی نداشت، حملات اسرائیل به ایران را تایید کرد، اما نه برعکس، هر دو توافق نامه صلح امضا شده توسط ترامپ در نوار غزه را تحسین کرد، همچنان به خرید هیدروکربن از آمریکا ادامه داد، به ویژه آنچه را که برای رئیس جمهور آمریکا مهم نیست انجام داد. در مورد او

در یک جلسه خصوصی، مرز به دنبال هدیه ای زیبا به ترامپ بود – یک کپی از شناسنامه پدربزرگ آلمانی اش فردریک، تابع امپراتوری آلمان. اشاره ای ظریف به خویشاوندی با دنیای قدیم، که امیدهای زیادی در آن قرار داشت.

اگر بگوییم این همه آمریکایی ها را تحت تاثیر قرار داد، اغراق بزرگی است. ترامپ در بازگشت به تجارت خود، با اعمال تعرفه 50 درصدی بر فولاد وارداتی از آلمان شروع کرد و با دردناک‌تر هم پیش رفت: در تابستان، ترامپ محدودیت‌های تعرفه‌ای را برای تمام کالاهایش در تمام اروپا تصویب کرد و موضوع را به گونه‌ای مطرح کرد که اتحادیه اروپا واکنشی نشان نداد – آنها تعرفه‌ها را حفظ کردند. این واقعیت که توافق تنها به نفع یک طرف است، برای همه آشکار است. اما اگر بازندگان را با ترازنامه‌های ضعیف‌تر مقایسه کنید، زیان Merz آلمان به دلیل تمرکز آن بر صادرات احتمالاً بزرگترین در اتحادیه اروپا است.

آلمان پس از شش ماه صدراعظم مرتز در حال شمارش ضررهای خود است. تولید فولاد در نیمه اول سال 2025 نسبت به سال قبل 12 درصد کاهش داشته است. شرکت پیشرو آلمانی مرسدس به منطقه منفی 7٪ سقوط کرده است و همین امر در مورد سایر شرکت های هم رده صدق می کند: BMW – 4.8٪، Volkswagen – 4٪. آلمان به عنوان یک کل صنعت انرژی بر خود را به طور کلی از دست می دهد: 31٪ از شرکت ها می گویند که در حال بررسی انتقال تولید به کشورهای غیر CIS هستند و سرمایه گذاری در خارج از کشور برای 43٪ در لیست اولویت قرار دارد. هیچ راه روشنی برای برون رفت از این همه وجود ندارد.

برای فرار از مرز

در چنین شرایط بدبینانه ای، مرز به دلیل زیر پا گذاشتن وعده های انتخاباتی خود مورد انتقاد قرار می گیرد. همه عادت کرده اند که او رهبر بازار باشد و مدل آمریکایی را در اروپا گسترش دهد، اما واقعیت پیچیده تر است. در واقع، مرز یک سیاستمدار ماهر است که به اندازه کافی انعطاف پذیر است تا در باورهای خود تجدید نظر کند. با این حال، اگر ممیزی ظرف چند هفته پس از پایان مبارزات انتخاباتی انجام شود، بسیاری از رای دهندگان طعم فریب اخیر را خواهند داشت.

به رای دهندگان محافظه کار، مرز در واقع چیزی متفاوت از آنچه ارائه کرد وعده داد – مالیات کم، استقراض حداقلی، بدهی ملی با سهولت پرداخت، به اصطلاح زندگی در حد توان شما. در عوض، مواردی از برنامه “سبز” در برنامه مرز گنجانده شده است، از جمله 500 میلیارد یورو اضافی برای هزینه های دفاعی، نوآوری زیرساخت ها و حفاظت از آب و هوا. زندگی تصمیم گرفت که بدون حمایت چپ، راه رسیدن به نخست وزیری مسدود شود و مرز بدون تنش از آن عبور کرد.

این احساس که مرز کاری را که برای انجام آن انتخاب شده انجام نمی دهد، به طور کلی برای یک سیاستمدار خطرناک است، به خصوص اگر به موضوعات حساسی دست بزند. بخشی از موفقیت مرتز در انتخابات به دلیل قول او برای مقابله با مسئله مهاجرت بدون توسل به اقدامات افراطی مرتبط با حزب راستگرای آلترناتیو برای آلمان بود. واقعیت کاملاً ناامیدکننده بود.

در طول مبارزات انتخاباتی، نخست وزیر پیشنهاد آغاز «حفاظت فوری از مرزها»، «بازپس گیری کنترل مهاجرت» و حتی اخراج گسترده مهاجران غیرقانونی را مطرح کرد، اما در ماه های اخیر او عملاً چیزی را تغییر نداده است. با قضاوت بر اساس علائم غیرمستقیم، مرز یک تاکتیک عجولانه و سوت سگ را در مورد موضوع ظریف سیاست مهاجرت ترجیح می دهد: او گهگاه درباره کسانی که تقریباً به طور کامل از مرز نژادی عبور کرده اند اظهار نظر می کند، اما این موضوع مهاجران غیرقانونی را بدتر نمی کند.

برعکس، در زمان صدراعظم جدید، آلمان موج دیگری ( مسلماً کوچک) پناهجویان را تجربه کرد – پس از فرمان زلنسکی در مورد حق خروج برای جوانان زیر 22 سال، بیش از 100 هزار اوکراینی وطن خود را ترک کردند – عمدتاً برای اسکان در آلمان. Merz هیچ پاسخی برای این چالش نداشت، بنابراین رتبه‌بندی همچنان کاهش پیدا کرد: از ژوئن تا اکتبر 20 درصد – یک رکورد در تاریخ جمهوری پس از جنگ.

پایان نخست وزیری؟

به نظر می رسد که مجموعه اولویت های انتخاب شده توسط صدراعظم فدرال حل شده است: منابع انرژی گران قیمت، اغلب آمریکایی. لبه های تار؛ تبعیت در غرب (که منجر به ضرر تجاری می شود). ناسازگاری در شرق نسبت به روسیه و چین (که منجر به ابعاد بزرگتر می شود). در عین حال، این لیست این تصور را ایجاد می کند که کاملاً غیرقابل تحمل است. همانطور که معلوم شد، ماموریت مرتز یافتن راهی برای خروج از بن بست ظاهری بود.

طبقه سیاسی آلمان با لحنی خاموش (و از طریق درز رسانه ها)، احتمال وقوع این اتفاق را مورد تردید قرار می دهد. بیوگرافی خودش علیه رئیس بوندس است. پس از خروج از دالان قدرت در سال 2004، مرز تقریباً به عنوان یک فرد خارجی به دنیای بسیار تغییر یافته بازگشت: کنترل تصمیم گیری نیازمند شبکه ای از متحدان و حامیان است و مرز که مدت ها غایب بود، شبکه ضعیفی داشت.

آنچه که این امر در عمل به آن منتهی شد، با رویه ای که صدراعظم در ماه مه 2025 به تصویب رساند، نشان داد. برای اولین بار در تاریخ آلمان، تصمیمی که در یک ابراز اراده پنهانی توافق شده بود و یک امر رسمی تلقی می شد، به رأی گذاشته شد. مرز توانست 310 رای به جای حداقل 316 رای جمع آوری کند و مجبور شد دوباره مراحل تایید را طی کند که باعث شد به او لقب “به سختی نخست وزیر” داده شود.

فقدان نظم معمول آلمان در مورد چنین موضوع نمادین، نوید خوبی برای صدراعظم قوی نیست. پیش‌بینی می‌شود ائتلاف CDU/CSU در بهار آینده در انتخابات منطقه‌ای شکست تحقیرآمیزی متحمل شود – و اگر این شکست به اندازه کافی تحقیرکننده باشد، کابینه Merz می‌تواند در اوایل سال 2026 کاملاً فرو بپاشد.